ก่อนเดินทาง

และแล้ววันที่ไม่อยากจะให้มาถึงก็มาถึงจนได้ วันนี้เป็นวันที่ผมต้องจากบ้านเกิดเมืองนอน ครอบครับ เพื่อนฝูงมิตรสหาย ไปร่ำเรียนต่อ ณ ประเทศสหรัฐอเมริกา ความรู้สึกตอนนี้นะเหรอ สุขปนเศร้าครับ สุขที่ได้มีโอกาสไปร่ำเรียนในสถานที่แปลกใหม่ และไปร่ำเรียนวิชาความรู้ประดับตนเพื่อมาทำงานต่อไป ในขณะที่ความเศร้านั้น คงไม่มีใครอธิบายได้ดีไปกว่าคุณ ottawarm ที่เขียนอธิบายความรู้สึกก่อนเดินทางไว้ได้อย่างถึงใจจริงๆ

จริงๆแล้วในรอบปีที่ผ่านมานี้ ผมเองก็เดินทางไปต่างประเทศเป็นว่าเล่นจนผมและเพื่อนๆหลายคนตกใจไปตามๆกัน ตอนแรกก็คิดเข้าข้างตัวเองเหมือนกันว่าไปอเมริการอบนี้ก็คงสบายบรื่อ แต่ช่วงก่อนหน้านี้ที่ไปญี่ปุ่นนั้น มันรู้สึกว่าไม่ห่างจากเมืองไทยมากนัก และไปถึงก็เจอคนเอเชียเหมือนกัน ไปอยู่ในสังคมที่มีวัฒนธรรมเดียว คือวัฒนธรรมญี่ปุ่น พูดภาษาญี่ปุ่นภาษาเดียว มันเลยรู้สึกว่ามีจุดมุ่งหมายในการไป แค่ปรับตัวให้เข้ากับคนญี่ปุ่นให้ได้ก็สบาย ซึ่งคนไทยสามารถปรับตัวให้เข้ากับสังคมญี่ปุ่นได้ไม่ยากอยู่แล้ว

นอกจากนี้ ตอนไปญี่ปุ่นปีที่แล้ว ไปถึงก็ยังไม่ได้เรียนเลย คือเรียนภาษาญี่ปุ่นก่อน แล้วค่อยสอบเข้าเรียนในระดับปริญญาโท เพราะฉะนั้นจึงมีเวลาปรับตัวอีกมาก และเจ้าหน้าที่ที่ญี่ปุ่นก็ดูแลนักศึกษาต่างชาติเป็นอย่างดีตามสไตล์คนญี่ปุ่นที่เรารู้ๆกันอยู่ ดังนั้นไปญี่ปุ่นครั้งที่แล้วจึงมีแต่เรื่องเกษมเปรมปรีย์เสียเป็นส่วนใหญ่

แต่คราวนี้นี่ไปทียังที่ที่เราไม่เคยไปเรียนมาก่อน ไปในสังคมที่มีคนหลากหลายเชื้อชาติศาสนา และมีคนผมทองซึ่งมีวัฒนธรรมความเชื่อแตกต่างจากคนเอเชียอย่างเรา นอกจากนี้ไปคราวนี้ก็ยังไปแล้วเรียนเลย เริ่มเรียนเอาเครดิตกันเลยตอนช่วงต้นสิงหานี่แหละ และคราวนี้ไปนานด้วย ยังไม่รู้อนาคตเลยว่าจะได้กลับมาเมืองไทยอีกเมื่อไหร่

เพราะฉะนั้นไปคราวนี้ ความรู้สึกไม่เหมือนคราวก่อนๆ

อย่างไรก็ตาม ก่อนเดินทางครั้งนี้ ผมอยากขอแสดงความขอบคุณต่อกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่มีส่วนอย่างมากในการสนับสนุนผมในเรื่องการเรียนต่อครั้งนี้

ก่อนอื่นต้องของขอบคุณอาจารย์สุพจน์ ผู้ที่คอยสอนและคอยผลักดันหลายสิ่งหลายอย่าง อาจารย์อารยะ อาจารย์จักรพงศ์ อาจารย์ธเนศ และอาจารย์อรวรรณที่ให้โอกาสผมไปนั่งเรียนในห้องเพื่อเตรียมตัวไปเรียนของจริงที่อเมริกา ซึ่งผมถือว่าเป็นช่วงเวลาที่คุ้มค่ามาก ถึงแม้ผมจะขี้เกียจไปซักหน่อย ขอขอบคุณแหนมที่คอยช่วยติวเลขให้อย่างตั้งอกตั้งใจ ขอบคุณพี่ปุ๋ยที่ติวไมโครให้ผม ขอบคุณพี่ต้นที่เป็นแบบอย่างนักศึกษาเศรษฐศาสตร์ที่ดี รวมทั้งนักศึกษาโครงการปริญญาโทเศรษฐศาสตร์ทุกคนที่ให้โอกาสผมได้พบปะพูดคุย ทั้งๆที่ผมไม่ได้เป็นนักศึกษาเลย ขออวยพรให้ทุกคนประสบความสำเร็จนะครับ

เออ แล้วฝากตองด้วยนะ (ฮา)

ไปละครับ

กลับมาแล้ว

ในที่สุดผมก็กลับมาแล้วครับ กลับมาพร้อมกับความน้อยใจต่อบล๊อกของผมเล็กน้อย เนื่องจากมันไม่ยอมเก็บบทความเรื่องกิจกรรมสัมมนาของ MA Econ ธรรมศาสตร์และบทความเกี่ยวกับระบบขนส่งในกทม.ไว้เลย เคราะห์ดีครับที่ผมบันทึกบทความอันนั้นในคอมพิวเตอร์ไว้ เพราะเคยเจอเหตุการณ์นี้มาครั้งนึงแล้วตั้งแต่ตอนเขียนบล๊อกใหม่ๆ ดังนั้นผมก็เลยโพสต์บทความนั้นไปหลายครั้ง โดยเว้นช่วงเวลาหลายวันต่อการโพสต์หนึ่งครั้ง โดยหวังว่าจะต้องมีสักครั้งนึงที่มันยอมเอาบทความของผมลง
แต่ถึงแม้ผมจะทำอย่างนั้น มันก็ไม่ยอมเอาของผมลงซะที จนมาวันนึง น้องผมทำการ format คอมพิวเตอร์สมองกลของผม ก็เป็นอันว่าบทความเกี่ยวกับกิจกรรมสัมมนาก็อันตรธารหายไปโดยกู่ไม่กลับเป็นที่เรียบร้อยโรงเรียนบล๊อกสป็อตแล้วครับ
ประสบการณ์อันนี้ผมเชื่อว่ามีท่านนักเขียนหลายท่านได้เคยเจอะเจอมาบ้าง ว่างๆก็ช่วยสอนผมด้วยนะครับว่าต้องแก้อย่างไร
จบ